Onze zendelingen

Daniël en Uci Van Laeken

Daniël (03/12/1977) en Uci (13/05/1987)VAN LAEKEN

Living Waters Village, Indonesië

Sommige mensen lijken in de wieg gelegd te zijn als zendeling, anderen moeten eerst een heel parcours afleggen voordat hun roeping duidelijk wordt. Daniël Van Laeken kreeg een evangelische opvoeding, maar zijn levensweg was jarenlang heel hobbelig. Dat hij nu zendeling in Indonesië, 11000 km van België, is zeker niet vanzelfsprekend …

Daniël ging als kind met zijn ouders mee naar de christengemeente van Zwartberg (Genk) en maakte het zondagsschoolprogramma en de tienerwerking mee. Echter, toen hij 15 jaar was, haakte hij af: zijn voetbalmatchen werden op zondagvoormiddag gespeeld, en kerkbezoek zat er niet meer in. Het was voor een deel een uitvlucht, omdat Daniël intussen van het wereldse leven had geproefd en dat aangenaam vond smaken.  Het werd een tijd van veel uitgaan,maar vooral ook experimenteren met alcohol en drugs. Op z’n zestiende was hij een drugsverslaafde. Daniël:”Ik leefde alsof het niet op kon, ik was heel vaak op stap, was druggebruiker en leefde van de verkoop van drugs. Ik belandde in de criminaliteit en heb meer dan twee jaar in de gevangenis gezeten”.

In de tijd dat Daniël opgesloten zat in de gevangenis, begon hij te beseffen dat dit niet het leven was dat hij wilde. Toen hij vrij kwam, wist hij zeker dat hij er nooit meer terug wilde keren, al was hij nog altijd verslaafd. Gelukkig kon hij terug in ‘de bouw’ gaan werken en kreeg zijn leven weer structuur. Daniël: “Als je gaat werken moet je er gewoon voor zorgen dat je niet onder de invloed bent van zware drugs. Andere middelen konden wel. Het is zeker niet goed om op die manier te gaan werken, maar als je het al jaren doet … Ik ken nog altijd mensen die onder invloed van softdrugs gaan werken, omdat het een gewoonte is. Ze kunnen bijna niet nuchter gaan werken”.

Op z’n dertigste kwam Daniël tot de conclusie dat zijn leven moest veranderen. Hij zocht een plek ver weg van de drugs. Hij vond vrijwilligerswerk in Zuid-Afrika, in een natuurpark, en zo werd hij een ‘volunteer ranger’. De zes maanden die hij daar doorbracht waren heel goed, en vooral drugsvrij. Maar de dag dat hij in België terugkwam, kocht hij opnieuw een joint. Na 6 maanden ‘clean’ te zijn, herviel hij.

Ondanks zijn ‘wereldse’ leven, bleven er bij Daniël nog restanten van vroeger: ‘Het respect voor God is er altijd geweest, al was er weinig of geen respect voor Zijn wetten. Ik heb nooit gezegd: God bestaat niet meer voor mij”.  Niet lang na zijn terugkeer in België kwam hij via facebook in contact met een tienerleidster van vroeger. Ze daagde hem uit om terug de Bijbel te gaan lezen, voor een periode van 40 dagen. Daniël begon met het Marcusevangelie en hield het de hele periode vol. Het was in feite zijn bekering, terug naar God. Het werd ook het einde van zijn verslaving. De 40ste dag van het Bijbellezen zou een feestelijke gebeurtenis moeten zijn, maar juist op dat moment kreeg hij een zwaar werkongeval en belandde hij in het ziekenhuis. Een cruciale periode, want Daniël gaf God de schuld en dacht met zijn christenleven te stoppen. Maar zijn tienerleidster hielp hem ook door deze tijd heen. Daniël werd terug en enthousiast gemeentelid.

Veertien maanden lang kon Daniël niet werken. Hij zat thuis en had plotseling volop tijd om met God en de Bijbel bezig te zijn. Hij volgde de ETS en zijn carrière kreeg een wending: omdat hij door het ongeval niet meer volwaardig in zijn vorige taak op de werkvloer zou kunnen staan, volgde hij een omscholing tot technisch tekenaar. Toch wachtte hem geen professionele loopbaan in een bouwbedrijf: in 2012 bezocht hij een presentatie van Ronny Heyboer, van Living Waters Village, een grootschalig zendingsproject op het eiland Borneo, waar kinderen worden opgevangen en een opleiding kunnen krijgen. Het werk daar is in voortdurende expansie, en helpende handen zijn er altijd welkom, zeker als het om praktisch werk gaat. Daniël was meteen aangesproken omdat een verblijf in Indonesië zowel christelijk als avontuurlijk zou zijn, maar vooral omdat hij daar zijn ervaring als bouwvakker kon aanbieden. Daniël kocht een jaarticket voor het vliegtuig en werkte maandenlang aan de bouw van een nieuwe school. Hij kreeg een team van 5 Indonesische jongeren onder zich. In de jungle zijn er geen zware bouwmachines, dus alles gaat trager vooruit: en toch werd er – dankzij de inzet van veel mensen - veel gerealiseerd. Hij groeide er ook enorm in zijn geloofsleven. De dag begint er bijvoorbeeld om half zes, als de 500 mensen van Living Waters Village samenkomen voor gezamenlijk gebed.

Iemand die in Indonesië als zendeling komt werken, krijgt niet direct een verblijfsvergunning. Voor Daniël betekende dat om de twee maanden een reis naar buurland Maleisië om zijn toeristenvisum te verlengen. Op een van die reizen, samen met een Nederlands zendingsechtpaar, kreeg hij autopech. Ze werden gedepanneerd door medewerkers van een andere zendingpost, New Hope Ministry (ook mede opgericht door Ronny Heyboer). Ze mochten er eten en overnachten, en bij de afwas kwam Daniël Uci tegen, een van de leidsters van het werk. De pech van die dag werd een geluk: de verdere terugreis naar Living Waters Village gebeurde ‘in de wolken’. Hun gebeden om een partner hadden elkaar op dat moment gekruist … Uci: “Ik geloof echt dat dit moment door God was voorbereid, en sindsdien bouwen we op dat moment verder”.

Na zijn jaar in Indonesië keerde Daniël terug naar België. Lang bleef hij er niet, want het verlangen om naar New Hope Ministry terug te keren was sterk. De bediening maakt deel uit van World Outreach. Het werk is er kleinschaliger dan bij ‘Living Waters’: daar komen er 500 vrijwilligers per jaar, bij New Hope amper 5. Het beschikt ook niet over een eigen school – dus gaan de kinderen naar scholen in de omgeving. En toch staan er 9 gebouwen op het terrein: 3 grote slaapzalen, een kerk en enkele woningen.  Je zou New Hope Ministry het best kunnen omschrijven als een internaat, een tehuis voor kinderen die thuis weinig toekomst hebben – zoals Uci er vroeger ook een was. Ze krijgen er onderdak, voeding en er worden kansen voor scholing aangeboden. Ook daar is Uci een voorbeeld van: dankzij een gulle sponsor uit Australië kon ze middelbaar onderwijs volgen en vervolgens aan de universiteit studeren. “Ik ben heel blij dat ik het voorrecht had om als eerste van de ministry een universitair diploma mocht halen”

Na haar studie besloot Uci om niet opzoek te gaan naar een job,maar om als vrijwilligster voor de ministry te blijven werken. “Mijn familie was daar niet voor te vinden. Zij vroegen zich af waarom ik dan gestudeerd had. Zij vonden het beter dat ik werk ging zoeken en een goed inkomen zou hebben. Dan zou  ik ook hen financieel kunnen helpen. Maar ik bad ervoor en God gaf me het gevoel dat ik beter op de zending kon blijven. Ik ben heel fier dat ik nu leider mag zijn op de ministry, zeker als ik bedenk wat mijn achtergrond is. Gelukkig vinden mijn ouders dit toch ook positief. Voor mij is dit een veel betere investering dan ergens te gaan werken en een loon te krijgen”.

New Hope Ministry heeft een grote impact op de levens van de kinderen in het centrum. Daniël: “We zien heel bijzondere dingen in hun levens gebeuren. Als er niet zulke ministries als deze zouden zijn, dan hadden ze wellicht geen kansen in het leven”. Hoe belangrijk een goede opleiding ook is, toch is het niet het hoogste doel van New Hope Ministry: “Voor ons is geloof en discipelschap ook heel belangrijk. We willen graag dat als de jongeren de ministry verlaten,  ze geestelijk in stevige schoenen staan. Dat ze niet alleen nu maar meedraaien in het systeem van onze bediening en christen zijn omdat ze nu eenmaal deel uitmaken van een christelijk werk, maar dat ze – wanneer ze weer naar huis terugkeren – als overtuigde discipel hun dorp ingaan en daar een kerk of een kring stichten, of toch minstens ten opzichte van hun familie laten zien dat Jezus belangrijk is. Dat ze niet geloven vanuit een traditie, maar omdat ze Hem werkelijk hebben aangenomen”.

New Hope Ministry geeft de kinderen een christelijke opvoeding. Er zijn iedere dag Bijbelklasjes, er is iedere morgen vroeg een gebedssamenkomst. De organisatie profileert zich dus duidelijk als christelijk. Veel kinderen die komen hebben ook een christelijke, vaak katholieke achtergrond. Ook al staat de zending open voor kinderen van iedere overtuiging, zal het maar zelden gebeuren dat iemand vanuit ‘moslimhoek’ zich inschrijft. Wellicht is daar het wantrouwen vanuit de islamitische bevolking – in Indonesië zo’n 85 procent – te groot voor. Er is dus heel wat werk op het vlak van evangelisatie te verrichten. Daniël heeft bij hem thuis dan ook op woensdag een evangelisatieklas, waaraan verschillende jongeren deelnemen. “We zitten dan een paar uur samen en we gaan vanuit de Bijbel zien: wat is evangelisatie en hoe doe je het? We hebben een methode, die ik indertijd in België geleerd heb, en dat is de markt op gaan. De meest geschikte tijd daarvoor is de zaterdagavond. In Indonesië is er veel vrijheid om dat te doen; in buurland Maleisië kun je daarvoor de gevangenis in gegooid worden. We verkondigen het evangelie aan de hand van een boekje met 14 kleurplaatjes en we nemen de mensen mee in ons verhaal. Op een simpele, speelse manier horen de omstanders het evangelie. Aan het einde van het verhaal roepen we de mensen op om Jezus te dienen. Dat is heel confronterend, we stellen ze voor een keuze”.

Je wilt graag mensen stimuleren om in de zending te gaan. Kunnen jullie nog mensen gebruiken?
“Wij kunnen mensen gebruiken die voor korte of langere tijd op bezoek komen en willen helpen. Als iemand, die bijvoorbeeld bouwvakker is, voor 3 maanden wil komen, dan heb ik een goede hulp in die tijd. Dan kunnen we veel meer gedaan krijgen, want op dat vlak komen we mensen te kort …”